Trátase, de regra, do primeiro libro de poesía galega importante da posguerra. O libro, no seu remate, informa de que “Se terminó de imprimir el día 4 de julio de 1947 en la imprenta José Rosenbaum, Gral. Urquiza 42, Buenos Aires.” Cómaros Verdes, de Aquilino Iglesia Alvariño, aparece datado o 24 de xullo de 1947, vinte días despois. Utilizando a imprecisa terminoloxía de Carballo Calero[1], Debezos é, pois, o primeiro libro de poesía galega importante da posguerra.
Os sesenta e tres poemas que conforman o volume, aparecen agrupados en tres partes. A primeira, que o poeta titula “Terra a Nosa”, consta de trinta e dous poemas monotemáticos sobre Galicia que reflicten o profundo amor, a señardade, a morriña…, e por encima de todo, o compromiso que Avelino sentía pola súa Terra. Nesta parte, combínanse poemas de lírica intimista, tales como “Galicia” e “Miña Patria”, que amosan os sentimentos que lle producen as lembranzas dos anos de nenez e xuventude vividos na Terra, con outros de enérxica denuncia da inxustiza que padecía Galicia, así como un claro chamamento á rebeldía e á loita contra ela; “Érguete pobo”, “A loita”, “Caciques”… son exemplos desta temática. A dor e a desventura da emigración están presentes en poemas, como “Nai chorosa” ou “Angustias”. A saudade e a morriña, que debeu acompañalo toda a vida, reflíctense en títulos como “Anduriñas”, “As xestas”… Tamén dedica dous poemas a loar as figuras lendarias do mariscal Pardo de Cela e dos heroes de Carral.
A segunda parte é unha colección de vinte e un poemas reunidos baixo o título de “Íntimas”, de temática variada, que deixan ver un eu poético á imaxe de Avelino, home sinxelo e humilde, que valora por enriba de todo a liberdade, a dignidade, o amor e o agarimo familiar.
Finalmente, a terceira parte consta de trece poemas agrupados, baixo o título de “Recanto nativo”, nos que o autor lembra e gaba a Terra que o viu nacer. Títulos como “Meira”, “Río Miño” ou “Serra de Meira” son algúns exemplos.
[1] Vid. CARBALLO CALERO, R. (1981). Historia da literatura galega contemporánea. Vigo: Galaxia (p. 744).
MEDO
Tiven polo mundo adiante
muito medo a me perder
e, cando me tope en Meira,
non teréi medo a morrer
Os sesenta e tres poemas que conforman o volume, aparecen agrupados en tres partes. A primeira, que o poeta titula “Terra a Nosa”, consta de trinta e dous poemas monotemáticos sobre Galicia que reflicten o profundo amor, a señardade, a morriña…, e por encima de todo, o compromiso que Avelino sentía pola súa Terra. Nesta parte, combínanse poemas de lírica intimista, tales como “Galicia” e “Miña Patria”, que amosan os sentimentos que lle producen as lembranzas dos anos de nenez e xuventude vividos na Terra, con outros de enérxica denuncia da inxustiza que padecía Galicia, así como un claro chamamento á rebeldía e á loita contra ela; “Érguete pobo”, “A loita”, “Caciques”… son exemplos desta temática. A dor e a desventura da emigración están presentes en poemas, como “Nai chorosa” ou “Angustias”. A saudade e a morriña, que debeu acompañalo toda a vida, reflíctense en títulos como “Anduriñas”, “As xestas”… Tamén dedica dous poemas a loar as figuras lendarias do mariscal Pardo de Cela e dos heroes de Carral.
A segunda parte é unha colección de vinte e un poemas reunidos baixo o título de “Íntimas”, de temática variada, que deixan ver un eu poético á imaxe de Avelino, home sinxelo e humilde, que valora por enriba de todo a liberdade, a dignidade, o amor e o agarimo familiar.
Finalmente, a terceira parte consta de trece poemas agrupados, baixo o título de “Recanto nativo”, nos que o autor lembra e gaba a Terra que o viu nacer. Títulos como “Meira”, “Río Miño” ou “Serra de Meira” son algúns exemplos.
[1] Vid. CARBALLO CALERO, R. (1981). Historia da literatura galega contemporánea. Vigo: Galaxia (p. 744).
MEDO
Tiven polo mundo adiante
muito medo a me perder
e, cando me tope en Meira,
non teréi medo a morrer
